Już się do tego przyzwyczaiłam

„Już się do tego przyzwyczaiłam”

POV Holly

-Dlaczego przeprowadziłeś się tutaj? – zapytałam, trochę niepewna czy mogę

-Wiesz, bardzo kocham moją mamę, ale miałem już dość jej nadopiekuńczości, chciałem wolności, dlatego jak skończyłem 18 lat postanowiłem się przeprowadzić tutaj.

-Jejku, musisz się strasznie nudzić skoro mieszkasz sam.

-Hah nie, nie mieszkam sam. Kupiłem dom razem z moim bratem, Alexem i trzema kumplami. To całkiem niedaleko stąd. A Ty? Mieszkasz sama?

-Nie, mieszkam tutaj razem z bratem Chrisem. Teraz go nie ma, dziś rano wyjechał i wróci za jakieś dwa tygodnie.

-Aha, a rodzice? –Spuściłam głowę w dół, a moje oczy się zaszkliły, ale nie chciałam przy nim płakać. – Jejku przepraszam, nie chciałem być wścibski ani Cię zasmucić.

-Nie, nic nie szkodzi.-  Czułam, że jest on moją, jak dziwnie to nie zabrzmi, bratnią duszą, chociaż znaliśmy się dopiero dzień – Moi rodzice bardzo się kochali. Nie widzieli poza sobą świata. Kiedy mama zmarła na raka, kiedy miałam 11 lat, tata nie wytrzymał. Zaczął pić, nie chciał iść do psychologa. Topił swój smutek we wszystkim co miało procenty. Cały jego świat umarł. Zniknął. To musiało go strasznie męczyć. Kiedy pewnej nocy wracał z baru, był tak pijany, że nie zauważył nadjeżdżającej ciężarówki. Zginął na miejscu. Na szczęście Chris był już pełnoletni i mógł się mną zaopiekować. Prawie trafiłam do domu dziecka. Od tego czasu jesteśmy sami dla siebie. Ufamy sobie ponad wszystko. – Teraz łzy spływały już po mojej twarzy jedna za drugą. Nawet nie wiem kiedy to zrobiłam, ale przytulałam się do Justina i wypłakiwałam się w jego koszulę.

-Shhh, Holly nie płacz. Przepraszam, nie chciałem.

-Nie, to ja przepraszam, nie powinnam płakać. Duże dziewczynki nie płaczą. I nie przepraszaj, już się do tego przyzwyczaiłam.

-Dobrze, ale nie płacz już. Jesteś taka piękna, kiedy się uśmiechasz. – I znów to robi. Sprawia, że się rumienię. On nie jest jak inni chłopcy.

-ee dziękuję. – ledwo wybełkotałam.

-hah jaki ja mam na ciebie wpływ, ciągle sprawiam, że się rumienisz.

-Spadaj! – pacnęłam go w ramię.

- Auuć to bolało – obydwoje wiedzieliśmy, że nawet tego nie poczuł, więc wybuchliśmy śmiechem.

-Zrobiłam się głodna, a Ty? – tsaa głodna? To mało powiedziane, zjadłabym wszystko co mi podadzą.

-Ja też. I to bardzo.

-To może zamówię pizze?

-Mmm idealnie haha tylko weź meksykańską – uśmiechnął się pokazując swoje śnieżnobiałe zęby.

-Ejj! To moja ulubiona – zaczęłam się śmiać

-Widzisz, to przeznaczenie – poruszył tak słodko brwiami, że nie mogłam się oprzeć i wydałam z siebie ciche pisknięcie.

-hahah – zaśmiałam się głośno wyciągając z kieszeni telefon i wybierając numer ulubionej pizzerii.

* 5 minut później *

 - hahaha mogli by się spóźnić

- taa marzenie, oni zawsze zdążą w te 30 minut.

- niestety...

 -cos czuje ze dzisiaj nie zrobimy tego projektu

- nie wiem jak ty, ale ja nie narzekam

- ja tez nie – uśmiechnęłam się do niego. On jest idealny, całkiem inny niż reszta.

- To jak, mały rewanż w COD?

- hahaha jeśli chcesz znowu przegrać... - pokazałam mu język

- hah tym razem wygram

 - wątpię hahah

-zobaczymy, zobaczymy - chłopak uśmiechnął się i sięgnął po pady. Jednego podał mi. Kiedy, niby przez przypadek, dotknął mojej ręki, przez cale moje ciało przeszedł przyjemny dreszcz. Spojrzałam prosto w jego oczy i uśmiechnęłam się delikatnie. Odwzajemnił mój uśmiech. Po chwil patrzenia na siebie włączyliśmy grę. Ale niestety. Kiedy miałam właśnie strzelić do Justina ktoś zapukał do drzwi.

 -To pewnie pizza - powiedziałam i zaczęłam wstawać z kanapy.

-Ja otworze - powiedział Justin i zatrzymał mnie na kanapie. Uśmiechnęłam się do niego, a on wstał i poszedł po pizze. Już po chwili wrócił z kartonem ogromnej, pachnącej pizzy.

 -Zamawiał ktoś meksykańską? Haha

 -mmm pycha... Dawaj ją tu!

-proooosze - położył karton na kanapę, a sam usiadł obok.

- Dziękuuję - uśmiechnęłam się do niego szeroko i sięgnęłam po kawałek.

-Czeekaj! - chłopak wyrwał mi pizze z ręki. -Otwórz buzie -Justin uśmiechnął się przysuwając rękę z jedzeniem w moja stronę. Trochę zdezorientowana, ale szczęśliwa zrobiłam o co prosił.

Po chwili sięgnęłam po drugi kawałek pizzy i w ten sam sposób nakarmiłam chłopaka. Oczywiście niezdarna ja upuściłam pizze na jego koszulkę.

 - Cholera! Przepraszam Cię Juss - wzięłam chusteczkę i zaczęłam wycierać jego bluzkę.

 -Spokojnie Holly, nic się nie stało, na prawdę, nie martw się.

-poczekaj, zaraz wracam - powiedziałam i pobiegłam na górę do pokoju Chrisa. Otworzyłam jego szafę i wzięłam jego koszulkę. Kiedy zeszłam na dół podałam ją chłopakowi.

 -Masz, ubierz to. - chłopak uśmiechnął się i zdjął koszule i bluzkę. Boże, jakie on ma mięsnie, nie mogłam oderwać wzroku od jego brzucha.

-Zrób zdjęcie, zostanie na dłużej. Haha - chłopak zaśmiał się a ja się zarumieniłam

 - hah i znowu się przeze mnie rumienisz. Awww słodko. - ubrał koszulkę Chrisa a ja wzięłam od niego jego bluzkę i poszłam do łazienki. Kiedy zmywałam plamę, poczułam parę rak na moich biodrach. Spojrzałam w lustro i zobaczyłam Justina.

-Nie musisz tego robić Holly.

 -Może nie muszę ale chcę. Ja to pobrudziłam i ja to wyczyszczę. - Uśmiechnęłam się do niego - o, już jest - wzięłam koszulkę i powiesiłam ja na grzejniku.

 -Chodźmy do salonu - powiedziałam do chłopaka i poszliśmy do pokoju.

-Wiesz, Justin trochę mi głupio Cię o to pytać...

 - Pytaj, śmiało - odpowiedział wesoło chłopak i uśmiechnął się do mnie

- No dobrze, to eee... Justin, masz dziewczynę? No bo wiesz, nie chciałabym, żeby ktoś chciał mnie zabić za spędzanie z tobą czasu hehe - zdenerwowana przygryzłam wargę.

- haha spokojnie kochanie, masz mnie tylko dla siebie. A ty, masz chłopaka?

 - Ja? Nie. To nie tak, ze nikomu się nie podobam, tylko po prostu boje się zakochać. Kiedyś jak widziałam miłość moich rodziców, marzyłam o tym by też znaleźć kogoś, kto mnie tak pokocha, ale od kiedy mama umarła i widziałam jak tata cierpiał, to boje się tego. Boje się, ze będę cierpieć, lub ktoś będzie cierpiał przeze mnie, ale wiem, że jeśli taki ktoś się znajdzie i się w nim zakocham to nie będę miała nic do gadania, ale boję się.

 -Nie masz się czego bać, miłość to cos pięknego, niepowtarzalnego, to najwspanialsze uczucie na świecie. Daje Ci szczęście i poczucie bezpieczeństwa, wiesz, ze zawsze jest ktoś, kto o Tobie myśli. A ty jesteś wspaniała, chłopak, który będzie mogli nazwać cię swoja, będzie ogromnym szczęściarzem.

 -Dziękuje Ci Justin, za wszystko. Znamy się bardzo krótko, ale rozmawia mi się z tobą jak z nikim innym.

 -Przyjaciele?

 -Najlepsi - uśmiechnęłam się do niego szeroko.

__________________________________________________________________

awww *.* oni są tacy słodcy <3 nie mogłam się doczekać aż dodam ten rozdział.

Dziękuję Ci Domi za te wszystkie miłe rzeczy, które mi napisałaś. Na prawdę bardzo to doceniam.

Następny rozdział jutro ;*

aa i proszę Was, JEŚLI CZYTASZ TO ZOSTAW PO SOBIE CHOCIAŻ SŁOWO W KOMENTARZU, chcę wiedzieć czy czyta to ktoś oprócz Róży, Pauliny i Dominiki. 

Jeśli chcecie być informowani na twitterze, to zostawcie swoje nazwy w komentarzu tutaj lub pod prologiem ;*